Piękny Brzydki Szczecin.

W poszukiwaniu ciszy.

     Ola kazała pisać o bunkrach. Bunkry są fajne. Jest w nich chłodno, spokojnie, cicho. Nie słychać szumu miasta. Nie o nich natomiast będę pisał! Po zakończonym zwiedzaniu jednego takowego schronu wybrałem się z Asią na kawę a że najbliżej była szklana pułapka na Placu Żołnierza tam się właśnie udaliśmy. Ludzi pełno, kawa zimna, o cenie nie wspomnę. Co mnie zaskoczyło przeogromnie to panująca wewnątrz cisza. Słychać było to, co się dzieje wewnątrz – rozmawiający ludzie, brzdęk kubków, ekspres do kawy. Od świata zewnętrznego dzieliła nas jedynie szyba – szyba magiczna. Zatrzymywała okrutny warkot setek samochodów na jednym z większych skrzyżowań w mieście. Spokój którego się nie spodziewałem.

     Tysiące ludzi przelewają się codziennie przez Park Kasprowicza. Są takie dni jak dziś, że przelewam się razem z nimi. Krętymi uliczkami w tę i we w tę, bez celu. Po spostrzeżeniach w szklanej pułapce okazało się, że w parku jest głośniej niż tam. Ulica Juliusza Słowackiego dzieli dwa ogromne obszary zieleni. Jest jedną z częściej wybieranych przez kierowców dróg. Samochód za samochodem, wężykiem, grubo ponad 50 km/h. Szum silników roznosi się równiutko po obu parkach. Przejść przez jezdnię w szczycie strach - tak zapieprzają. Chodniki obstawione autami, od parku odgrodzone płotem (podobnym jak w nowym muzeum obok filharmonii). Jak unikniesz widoku samochodu to Cię dopadnie jego hałas... zło.

     A może wyrzucić samochody i zrobić deptaczek... Kamieniczki eleganckie już są. Knajpki, kawiarnie, ławeczki – trochę przerzedzić krzaczory i piękny widok na wodę. Na dodatek wszystko w cieniu ogromnych starych drzew. Taka aleja Jana Pawła z prawdziwego zdarzenia. Taka moja wizja wykraczająca poza nasze realia. Na dzień dzisiejszy większą ciszę mam na balkonie – w bloku z wielkiej płyty.

Dziękujemy koledze Igorowi za aktywną dyskusję– piszemy w trójkę!